Met z’n tweeën zijn ze, de één van het mannelijk, de ander van het vrouwelijk geslacht. Ze hebben iets met elkaar, of gehad misschien. Onmiskenbaar is er sprake van een relatie. Maar welke? Is het liefde? Is het haat? Is het verzoening?
We weten het niet, want relaties zijn er in alle soorten. Bovendien hebben ze niet het eeuwige leven; ze komen en gaan. Verbondenheid en afwijzing wisselen elkaar af. Daardoor is, als het erop aan komt, de mens op zichzelf aangewezen. Hij weet het, maar weigert het te accepteren omdat de hunkering naar een betere/andere relatie hem nooit loslaat.
Het (zoeken naar) menselijk contact krijgt bij Aldona Stachowska een indrukwekkende artistieke vertaling. Menselijke gestalten (vaak in aparte kaders geplaatst) met fragmentarische beeldvlakken krijgen een egale invulling en achtergrond. Vormen gaan een zelfstandig leven leiden. En het begrip dieptewerking krijgt een nieuwe invulling. Uit deze schilderkunstige kwaliteiten ontstaan nieuwe relaties; die waarbij het oog van de kijker in contact komt met de ’verfpartij’ van de maakster. Een artistieke belevenis.