De draaglijke lichtheid van het bestaan. Het verstilde beeld van de dingen die voorbij zijn, maar die tegelijkertijd aan een nieuwe vorm van bestaan begonnen zijn. Want de dood is geen eindfase; hooguit geeft ze een andere bestemming aan de dingen.
De gemummificeerde kadavers die Aldona Stachowska in tekeningen en schilderijen heeft vastgelegd, hebben in hun verstilling hun nieuwe wezen gevonden - dat van rust en stilte. Het aardse gewoel heeft zich te bedde gelegd. Met een kalmte die zelfs de meest helse doodsstrijd doet vergeten.
Het zijn vormen om over gevoelens te praten. En wéér – zoals altijd bij Aldona Stachowska – wordt dit gesprek niet in woorden, maar in beelden gevoerd. Het potlood, de pen, de Oost-Indische inkt, het papier, het doek, de olieverf – ze vormen de grammatica waarmee de kunstenares haar beeldentaal opbouwt en naar buiten brengt. In serene kleurstellingen. In een verfijnde lijnvoering. In een compositie die alle aandacht naar dat ene trekt: het object dat een wezen is.